Het laatste hoofdstuk

Na 38 blogs en meer dan 200 foto's, een enkel filmpje en vele uren achter de computer / de IPad is dan toch het onvermijdelijke moment aangebroken van het laatste (?!) hoofdstuk van 'Kuifje in Australie'. Je weet dat dat moment komt. Maar als dan de taxi uit de straat wegrijdt met daarin Ingrid, Emma en Niels (en heel veel koffers), dan is het toch wel erg definitief. Onze Rick had natuurlijk al een maand geleden de kuierlatten genomen: het fietsen in Aussie inruilend voor het fietsen in Nederland, de Aussie eind-examen feesten voor die in Holland. Zijn vertrek was eigenlijk de prelude op een maand van afscheid nemen. Een mooie maand met veel hoogte en een enkel diepte puntje. 

Het huis met het mooie uitzicht op Middle Harbour is verlaten voor een appartement in de stad. Dicht bij het werk en dicht bij het openbaar vervoer. Met evengoed weer een prachtig uitzicht, overdag en 's avonds. Wat dat betreft ben en blijf ik verwend. Overigens is een 'oplever huis inspectie' een ervaring die ik niemand gun. Zonder er zelf bij geweest te zijn (een diepe buiging voor Ingrid) ben ik plaatsvervangend boos en gefrustreerd geworden van het gezeik over kleine schades die er altijd al waren maar niet op een foto staan dus door ons betaald moeten worden. Terwijl de landlord zelf nooit thuis gaf als wij vonden dat er iets gedaan moest worden. We zien de rekening wel tegemoet, maar schoon dat we hebben gemaakt........... Zo, het dieptepuntje is eruit. De rest was goed.

Afscheid nemen van mooie mensen die we hier hebben leren kennen. Op z'n Aussies, dus met goed eten en drinken. Dat is zeker 1 van de dingen om mee terug naar NL te nemen: goed eten en drinken, genieten van het moment. De BBQ is toch wel 1 van de trofeeen die prominent in de container is geladen, nu nog het klimaat dat we 'm veel kunnen gebruiken :-). Voor Niels afscheid namen van school en zijn maten. Voor Ingrid van de Art-class en haar vriendinnen. Afscheid nemen terwijl het leven ook weer gewoon door ging. Met de Senior Music Festival, een sleep over op school in kartonnen 'hutten' om geld in te zamelen. Half jaar rappporten en tennis wedstrijden op zaterdag. En de auto verkopen. Want die staat alleen nog maar in de weg.

Ik mag hier nog een 1/2 jaartje blijven, samen met Emma. Ik kijk daar naaruit, maar verwacht niet dat er nog veel 'geblogd' zal worden. Met veel dankbaarheid kijk ik terug. Het motto van ene mijnheer Andre Gidue dat 'man cannot discover new oceans unless he has the courage to lose sight of the shore' is meer dan waar. We have been blessed op onze weg en ook dankbaar voor de Nederlandse contacten die goed zijn gebleven. Via een mail, een skype of face-to-face als we terug waren.

Het was me een genoegen.

cheers, Paul