Hij is er weer!

De afgelopen twee weken heb ik mezelf, moet ik eerlijk toegeven, weleens de vraag gesteld 'waar ben ik vredesnaam aan begonnen?' Samen met een collega ben ik tot de filosofische bespiegeling gekomen dat we expat geworden zijn voor het avontuur, maar wat verlangen we toch weer snel naar nieuwe - en vaste - routines en patronen. Avonturen zijn leuk en spannend, maar geldt dat ook voort:

- het vergeten van bijna al je t-shirts in het hotel (maar 1 lade.....)?

- het regelen van gas en electriciteit?

- het wanhopig verlangen naar een internetverbinding omdat een nieuw huis, in een nieuwe wijk, uiterst schaars gemeubileerd (want het is huurspul, en ik een krent) wel erg leeg en stil is?

- het voor de 10e x in de wacht gezet te worden, en wel door een allervriendelijkste meebuigende en uiterst begripvolle stem die, ja, alle begrip heeft voor mijn frustratie, maar, nee, er ook niets aan kan doen en me zal doorverwijzen, 'is there anything else I can help you with, Paul?' NEE!!! Regel m'n internet en doe wat je beloofd hebt, tr..!!!

- het zeiknat regenen omdat alles nog lopend gedaan moet worden en ik, natuurlijk, geen paraplu in de koffer had zitten toen ik hierheen kwam? En natuurlijk ook nog geen auto heb?

- een kapper die geen kapper blijkt maar een soort tuinman met een tondeuse als grasmaaier en verder nauwelijks hulpstukken?

Afijn, misschien is het maar goed dat ik verstoken ben geweest van het internet. Is jullie een hoop gezeik en gezeur bespaard gebleven :-)

Want, als ik terug kijk zijn er de afgelopen twee weken ook erg leuke dingen gebeurd:

- zo wordt ik iedere ochtend keurig rond 6 uur gewekt door een paar k. vogels die meer schreeuwen dan fluiten, maar wel 'typisch Mosman' zijn

- ziet het hier verder behoorlijk vol met 'vreemde' vogels en hoef je voor parkieten of papegaai achtigen maar naar buiten te kijken ipv naar een kooi

- is het zwembad heerlijk na een wandeling van een paar uur langs een geweldige kust

- valt het forensen met de bus best mee (moet je wel weten waar ie vertrekt, eerste dag koste dat zo'n half uur om voor de terugweg uit te vinden), en het zweet van het lopen, ook 's ochtends om 7 uur droogt vanzelf wel weer

- was de kaart van Ing en de kids heerlijk om te krijgen (hoera, post!, niet zijnde afspraken van internet installateurs die niet worden nagekomen), en ook de mailtjes en goede reistips via de reacties op mijn log (ze staan op de lijst, eerst nog vakantiedagen verdienen!)

- de eerste keer weer skypen leuk om weer te kunnen doen,

- het weekje in Port Lincoln meer dan leuk, met als toetje twee dolfijnen in de baai voor het hotel, vanuit de ooghoeken gespot tijdens het diner,

- kan ik zaterdag als het goed is mijn auto halen. Inderdaad voor het eerst van mijn leven een tweede handje, maar ja, Rick wil er ook les in krijgen, straks als ie 16 is.

En zo is er wel meer om blij en dankbaar voor te zijn, bv. de wetenschap dat ik hier nu alweer ruim 6 weken zit, maar dat over 7 weken mijn schatten bij me zijn. Dat de lijst met to do's niet kleiner wordt, maar wel minder wezenlijk en wel overzichtelijker. Dat ik weer lekker 'met muziek op mijn kop' een verhaaltje kan schrijven. Dat ik zondag goedgemutst weer verder ga op mijn eigen 'kerkenpad' en op het werk ook redelijk weet wat ik wil bereiken en bijdragen. Kortom, er is eigenlijk wel veel gebeurd waar ik - niet des Pauls om uit spreken, maar ja, wie doet het dan - best trots op ben!

het ga jullie goed, nog even en het wordt hier herfst, vast beter dan bij jullie de lente!

cheers, Paul