3 maanden onderweg

Afgelopen vrijdag ben ik er eindelijk achter gekomen, hoe komt dat Australiërs 'relaxter' zijn dan ik. Ik ben hier nu een kwartaal, maart is voorbij, dus er moet gerapporteerd worden. De deadline daarvoor is - heel schappelijk - op maandag morgen 9.00 uur gezet. Omdat ik geen enkele neiging heb om onnodig het weekend door te gaan heb ik mijn rapport keurig vrijdag einde dag ingeleverd. Stom. Pas nadat ik op de zend-knop had gedrukt besefte ik dat 9.00 uur op maandag voor mij natuurlijk einde werkdag betekent. Ik was gewoon een dag te vroeg (en dat terwijl ik 'reis om de wereld in 80 dagen' toch echt gelezen heb vroeger). 

Moraal: deadlines gelden ook voor mij, maar dan een dag later. Word je daar niet ontspannen van? Heerlijk! 

Ondertussen regent het hier pijpenstelen. Vanmorgen ben ik daarom ook niet gaan fietsen maar, voor het eerst sinds ik hier woon, naar het strand gelopen en een half uurtje gezwommen. Tussen de buien heen en weer, en als je in het water ligt maakt het ook niet uit of het regent. Een lekkere warme douche na afloop is genoeg. Straks de wekelijkse strijk, vanavond naar de kerk en zo begint ook het weekend redelijk vaste patronen te krijgen. Hoewel, zaterdag heb ik voor het eerst geen 'grote' aankopen gedaan, maar een wandeling van een uur of 2 gemaakt en een kop koffie bij het strand gedronken. Lekker ontspannen, zeker nu ik weet dat ik over 2 weken hier een tafeltje voor 5 heb gereserveerd. Yes!

ik heb ook goed bericht gekregen van onze container. Maandag 14 april word dan eindelijk de vracht uit Nederland afgeleverd. Het kost een paar ongeduldige mails, en jammer genoeg kan het niet voor het weekend worden geleverd, maar goed, het is iig binnen als Ing en de kids er zijn. Bijkomend voordeel: nu heb ik geen tijd om alle kamers op orde te maken, dus dat mag iedereen zelf doen :-)

Ik ben nu 3 maanden onderweg. Ongelooflijk hoe snel die tijd is gegaan. Het is gek om bijna letterlijk een nieuw leven op te moeten bouwen, waarbij niets vanzelfsprekend is je niemand kent en ook niemand jou kent. Gek, soms enorm vermoeiend en frustrerend, en soms ook wel eenzaam. Maar wat een genot om, terugkijkend, te zien hoeveel 'meters' ik heb gemaakt. Om te zien en te horen hoe goed het thuis gaat (ja, dat is Nieuw Vennep, nog steeds). 

Ik kijk ook ongelooflijk uit naar de komst van mijn 4 kanjers. Ook wel weer heel spannend, hoe zij het hier gaan vinden. Maar hoe ons avontuur ook verder mag gaan (de cliffhanger voor de volgende keer, ha, ha), tot nu toe gaat het meer dan geweldig. Ik strooi niet vaak met bijbelteksten, maar de laatste zondag in Nederland ging het over een vers uit Jozua 9: 'wees vastberaden en standvastig, laat je door niets weerhouden of ontmoedigen, want waar je ook gaat, de Heer, je God, staat je bij.

toepasselijker kan niet, toch? Dat wilde ik jullie niet onthouden :-)

cheers!