On the road again

Het was wel lekker om, terwijl Ing en de kids terug naar Nederland terug gingen, zelf ook de koffer weer te pakken. Het stond al lang op m'n verlanglijstje, maar de timing van een bezoek aan Nieuw Zeeland kon niet beter. Geen tijd om te treuren, geen tijd voor gezeur. Hoewel, zondagmorgen 5.45 opgehaald worden door een taxi valt niet echt mee.............

Terwijl het toch echt herfst moet zijn merk ik daar weinig van. Op 1 koude dag na, die dan ook gelijk het nieuws haalt als 'the coldest day since last July'. De winter belooft wat te worden. Ook in NZ is het prachtig weer. Het bezoek aan ons kantoor in Wanganui en Wellington was goed, zeker om nu ook gezichten en lokale verhalen te kennen. Omdat het wat omslachtig

was om van Wanganui naar Wellington te vliegen (via Auckland, kost bijna een dag) heb ik maar een auto gehuurd voor een rit van zo'n 200 km. Een feest om door een prachtig en vriendelijk landschap te rijden, ondertussen m'n gedachten ordenend. 

Terugvliegend naar Sydney begin ik me al een klein beetje een Aussie te voelen. Het vliegtuig maakte een soort van ererondje boven de stad waar ik toch een heleboel plekken herkende, en dan niet alleen de opera of de brug, maar ook wijken en de plek waar ons eigen huis staat. Een prachtstad, ook uit de lucht. Wat ook wel bijdraagt aan mijn 'Aussie gevoel' is dat ik vervolgens de taxichauffeur de weg moest wijzen naar dat huis, omdat hij geen idee had (en geen navigatie).

De afgelopen week stond verder volledig in het teken van werken, helaas een deel van dit weekend ook, er moet veel gelezen worden. En het bekende wasje gedraaid, strijk te doen, boodschappen gedaan. 'T is net als in Nederland, d'r moet van alles en veel tijd blijft er dan niet over. Maar wat kan dat schelen, als het herfst is en ruim 20 graden? 

Cheers, Paul